KDE ή GNOME;

Το γραφικό περιβάλλον εργασίας είναι σήμερα κάτι το αυτονόητο. Αυτή όμως η επανάσταση που έφερε ο Mac δεν ήταν καθόλου αυτονόητη παλιότερα. Τα πρώτα Windows «κάθονταν» πάνω στο «παλιό, καλό» DOS, κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι και τα Millenium. Η Microsoft που είχε αντιληφθεί τους περιορισμούς του DOS εξέλισσε παράλληλα τα NT που είχαν το γραφικό περιβάλλον ενσωματωμένο στο λειτουργικό, μέχρι που τελικά οι δυο κλάδοι εξέλιξης, Windows πάνω σε DOS και Windows NT ενοποιήθηκαν τελικά στα XP.

Η κατάσταση στο Linux είναι λίγο περίπλοκη. Το Linux αυτό καθ' αυτό δεν έχει γραφικό περιβάλλον εργασίας, αλλά απλά μια γραμμή εντολών. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει ότι το λειτουργικό έχει περιορισμένες δυνατότητες. Σημαίνει απλά ότι δεν έχει τη λειτουργικότητα που μας αρέσει, δηλαδή, πολύχρωμα παράθυρα, κουμπάκια, εικονίδια κλπ. κλπ. Για να αποκτήσει το Linux το πολυπόθητο γραφικό περιβάλλον εργασίας έχει υλοποιηθεί μια προσέγγιση διαφορετική από τα Windows που όλα τα έχουν ενσωματωμένα στο λειτουργικό.

Κατ' αρχήν υπάρχει το X Window System, το οποίο «κάθεται» όμορφα κι ωραία πάνω στο λειτουργικό και παρέχει την αναγκαία υποδομή που χρειάζεται ένα γραφικό περιβάλλον εργασίας. Πάνω τώρα στο X Window System πάει και κάθεται το καθαυτό γραφικό περιβάλλον εργασίας. Όπως μάλλον υποψιαστήκατε η αρχιτεκτονική αυτή δεν μας περιορίζει σε ένα και μοναδικό περιβάλλον εργασίας. Τα πιο διαδεδομένα γραφικά περιβάλλοντα ,τώρα, είναι το KDE και το GNOME.

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, το KDE, που έκλεισε τα 10 χρόνια του, «φέρνει» λίγο στο περιβάλλον των Widows, ενώ το GNOME, που είναι λίγο νεότερο, «φέρνει» προς αυτό του Mac. Οι ομοιότητες δεν ειναι μόνο εμφανισιακές αλλά εκτείνονται και στη φιλοσοφία του κάθε περιβάλλοντος. Το KDE έχει πάμπολλες δυνατότητες ρυθμίσεων, σε σημείο που μερικοί να ισχυρίζονται ότι καταλήγει να είναι δύσχρηστο. Προσωπικά, νομίζω ότι όσοι έχουν συνηθίσει τα Windows δεν θα το θεωρήσουν καθόλου δύσχρηστο. Το GNOME από την άλλη είναι πιο «σπαρτιάτικο» και δίνει έμφαση στη απλότητα ώστε κάτι να «δουλεύει απλά», με τις ελάχιστες δυνατές ρυθμίσεις. Επίσης, παρά τη πολυετή εξέλιξή του το KDE έχει κάποια παραπάνω προβλήματα σταθερότητας: δεν είναι σπάνιο να διαλέξει κανείς μια εφαρμογή από το μενού κι αυτή να αρνηθεί πεισματικά να τρέξει παρά μόνο μετά από μια ακόμη προσπάθεια (και δυο και τρεις καμμιά φορά).

Πάντως, άσχετα με το ποιο περιβάλλον διαλέξει κανείς δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα να τρέξει εφαρμογές που έχουν γραφτεί για άλλο περιβάλλον! Οι εφαρμογές του KDE τρέχουν το ίδιο καλά και σε GNOME και το αντίστροφο! Η μόνη διαφορά είναι αισθητικής τάξης: κάθε περιβάλλον χρησιμοποιεί τη δική του «εργαλειοθήκη», με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνέπεια στα κουμπάκια, τα κουτάκια, τις γραμματoσειρές, όλ' αυτά τα καλούδια που διαθέτει κάθε παραθυρική εφαρμογή. Πάντως, και τα δύο περιβάλλοντα, όπως και άλλα, λογότερο δημοφιλή μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο υπολογιστή κι όποιος ενδιαφέρεται να εναλλάσει KDE και GNOME κατά τα γούστα του!

Βεβαίως, πριν καταλήξω το KDE και το kubuntu δοκίμασα διάφορα Live CD, εγκατέστησα επίσης δοκιμαστικά τόσο το ubuntu όσο και το kubuntu στο παλιό μου laptop (το ubuntu έχει ως προεπιλεγμένο περιβάλλον εργασίας το GNOME). Οφείλω να ομολογήσω ότι το GNOME στην αρχή με ενθουσίασε. Ωστόσο η υπερβολική για τα γούστα μου λιτότητά του, οι ελάχιστες δυνατότητες ρυθμίσεων και η αισθητική ασυνέπεια των εφαρμογών του KDE μ' έστρεψαν στο πιο φανταιζί KDE. Ο κύβος, λοιπόν, ερρίφθη, KDE, δηλαδή kubuntu, έκδοση 6.10 (edgy eft) και πάμε για εγκατάσταση!